Een pelgrimage

Bolderix en Belladonna houden van verhalen. Oude en nieuwe verhalen. Het is zo mooi om dan het vertelde voor je te zien en er deelgenoot van te worden. Jammer genoeg is het tijdperk van rondtrekkende vertellers al heel lang voorbij en moeten de mensen tegenwoordig op een andere manier aan hun behoefte aan narratieven komen. Dat kan ook door op plekken te komen waar zich mooie verhalen hebben afgespeeld. Je waant je dan even in een ander tijdperk, met andere gewoonten, maar wel met dezelfde levensvragen.

Zo was er die prins uit Wales, die ergens tussen het jaar D en DCC op een piepklein eilandje in Armorica belandde. Hij stichtte daar een klooster en leidde een vroom monnikenbestaan. Zijn naam was Cado. Later zou hij herdacht worden als Sant Kado (St.Cado).

Zo verlangde Cado er op een gegeven moment naar een verbinding met het vasteland aan te leggen, zodat hij wat beter bereikbaar was. Maar de duivel was het er niet mee eens, natuurlijk.
Er werd stevig onderhandeld tussen die twee. Uiteindelijk gaf de duivel toe op voorwaarde dat Cado hem de ziel zou verkopen van de eerste voorbijganger. Cado stemde hierin toe. De eerste voorbijganger was…. een kat…

Dankzij dit blinde vertrouwen van Cado konden Bolderix en Belladonna over de verbindingsweg naar de overgebleven kapel van St.Cado wandelen. De kapel is al van verre te zien en heeft eeuwenlang als bedevaartsplaats gediend. Onder de kapel bevindt zich een fontein, die bij laag tij via twee trappen te bereiken is.

In de kapel is het mooi, stil, vredig, op de toeristen na die soms in groten getale naar binnen drommen. Er klinkt gregoriaanse zang en het licht komt door mooi eenvoudig gebrandschilderde ramen naar binnen. Mooi om een poosje te zitten, denken, zijn.

Hier stak Belladonna een kaarsje aan voor alles wat niet meer is en losgelaten mag worden.