Brem

“Mijn naam is Cytisus scoparius. Je mag ook gewoon “Brem” zeggen. Mijn soortgenoten en ik bevolken een groot deel van Europa, en daar zijn wij trots op. Zo staan wij ook in groten getale rond het kampement van de donkere eiken. Stevig met onze voeten in de grond. Met onze gele, soms met een zweempje roze bloesem betoveren wij onze bewonderaars. Dat zijn vooral de vlinders en de bijtjes, maar ook wel tweevoetige wezens, zoals nu Bolderix en Belladonna voor mijn neus staan.

Mijn bloesem is allang overgegaan in mooie grijszwarte peulen. In mijn peulen draag ik zaadjes, die ik kwistig rondstrooi. Als het warm is, zoals vandaag, drogen mijn peultjes mooi in en laat ik ze door de warmte openknappen. Eén helft van het peultje springt dan los en dwarrelt in rondjes naar beneden. Dit helftje neemt dan ook al mijn zaadjes mee.
Mijn zaadjes zijn lang houdbaar, wel langer dan 5 jaar. Daarmee is mijn nageslacht verzekerd. Mooi hè…

Ik heb hartelijk moeten lachen om de vraag van Bolderix of mijn zaaddoosjes eetbaar zijn. De vogeltjes lusten ze inderdaad graag, maar ik heb het nog nooit beleefd dat tweevoeters mij gingen eten. Overigens, ik verwonder mij op mijn beurt weer over die tweevoeters. Blijkbaar heb je er altijd twee nodig om te kunnen zijn. Ze praten met elkaar, lachen om elkaar, zoenen met elkaar (bah) en doen tegelijkertijd verschillende dingen. Wij hebben dat niet. Wij hebben gewoon twee geslachten in ons. Onze mannetjes en vrouwtjes staan gezamenlijk op 1 takje. Wij hoeven niet te overleggen of allerlei andere dingen te doen. Wij ZIJN gewoon. Net als onze maker, de grote Ik Ben. Hic et nunc. “